Gisteren ging ik lunchen bij een dierbare vriendin, die ook moeder is. Ze wil alles ontzettend goed doen. Net als ik. We kennen dezelfde uitdagingen in de opvoeding van onze kinderen. Zij heeft ook weer een vriendin, die ik niet ken, die vergelijkbare uitdagingen kent. Zij zei tegen mijn vriendin: “Je bent al een 9. Je bent al (meer dan) goed genoeg, zoals je bent. Alles wat je doet en leert, kan je brengen tot een 10.”
We vonden dit allebei zo hartverwarmend van die vriendin, die zo goed en lief is voor anderen, maar zichzelf nog zo voorbij loopt en vergeet. Wat een rake woorden van haar!
Ik liet het even bezinken en toen zei ik: “Weet je, je bent zelfs al een 10. Je bent perfect zoals je bent, in je imperfecte mens zijn. Je BENT al een 10. Wat je doet (of laat) kan daar geen verandering in brengen. Alles wat je doet, helpt je om te groeien en te leren. Het helpt je om je verder te ontwikkelen. Maar je BENT al een 10.” (En uiteraard geldt dit voor je kinderen ook!)
We zaten daar allebei te stralen aan de keukentafel. Dankbaar voor onze vriendschap. Dankbaar dat we onze ups en downs met elkaar kunnen delen, in alle openheid en eerlijkheid. Gisteren deelden we vooral ons enthousiasme met elkaar. En we namen bruisend van het enthousiasme, afscheid van elkaar. Op andere momenten erkennen we dat het soms uitdagend is om een mens/vrouw/moeder te zijn. Dan helpen we elkaar herinneren aan de wijsheid die al in ons is, maar die we soms (periodes) vergeten.
Lieve moeder, je bent al een 10. Met je ups en je downs. Met je mooie en je lelijke kanten.
Ik gun je een netwerk van mensen om je heen, die dit ook zo kunnen zien. Zodat ze je eraan kunnen helpen herinneren, op die momenten dat je het zelf even niet kunt zien.
Heb je dit netwerk (nog) niet, dan hoop ik dat mijn woorden je eraan helpen herinneren.
Veel liefs,
Rosalie