Deze casus gaat over een samengesteld gezin met moeder Janne, 39 haar nieuwe partner Fokko, 38 en de kinderen. Door hulpverlener Marit werd breed gekeken naar de gezinssituatie. Zij had oog voor de schoolproblemen van de jongste zoon Charlie, 7, maar ook voor de gevolgen van de beroerte van Janne en voor de praktische problemen in het gezin. In deze casus is er sprake van een vrijwillig kader.
Het contact tussen het gezin en de hulpverlener is tot stand gekomen door een hulpvraag vanuit school. Er waren zorgen om Charlie. Deze zorgen werden gedeeld door Janne en Fokko.
De hulpverlener zag dat er meer speelde in het gezin, zo vertelt zij in het interview. Zij zag dat Janne het nodig had om te leren leven met haar Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) en dat er gezocht moest worden naar nieuwe manieren voor haar om het huishouden te organiseren. Het doel van de hulpverlener was om zowel voor Charlie als Janne de juiste hulp te krijgen op deze gebieden. Ook was het een doel om de schulden aan te pakken.
Wat succesvol was aan deze casus was dat Janne en Fokko zich gehoord voelden door de hulpverlener, omdat zij beiden de ruimte kregen uit te spreken wat voor hen belangrijk was. Hierdoor was het een goede samenwerkingsrelatie. Ook was het succesvol dat Marit naar de hele gezinssituatie keek. Fokko zegt: “je komt eigenlijk voor je kind bij haar terecht..” waarna Janne hem aanvult met “en je wordt met ’t hele gezin geholpen!”
De samenwerking tussen de ouders en de school van Charlie verliep goed, zo blijkt uit het verhaal van Janne. Zij geeft aan dat Marit afspraken maakte met allerlei instanties, om de juiste hulp te krijgen. De samenwerking met deze instanties verliep goed, volgens de hulpverlener. Maar zegt hulpverlener Marit: “vooral de samenwerking met moeder liep het beste”.
Het stel geeft aan de juiste hulp ontvangen te hebben van hulpverlener Marit, waardoor ze nu vooruit gaan. Een resultaat van de hulp is dat de administratie op orde is. Met de hulp van de NAH professional leert Janne nu het dagelijks leven steeds beter te organiseren.
Kijkend naar de verklaringen van deze successen valt het volgende op: Janne voelde zich niet betutteld door de hulpverlener. Wat blijkt: de hulpverlener gaf aan dat zij Janne vroeg wat zij wilde, regelde dingen met haar en ging niet dingen van Janne overnemen als dat niet nodig is. Hierdoor bleef de regie zoveel mogelijk bij Janne.
Het contact verliep volgens de hulpverlener ook succesvol omdat zij transparant, open en duidelijk was. Dingen die tussen de hulpverlener en Janne telefonisch waren afgesproken werden altijd nog gemaild, zodat zij en Fokko dit beiden konden teruglezen.
Uit beide interviews blijkt dat de praktische ondersteuning aansloot bij wat nodig was voor het gezin. De hulpverlener wees in het begin de weg, omdat zij kennis heeft van de sociale kaart en van financiële regelingen. Later was de hulp meer ondersteunend van aard, zoals meegaan naar afspraken bij instanties. Dit was heel prettig voor Janne en Fokko. De samenwerking met andere organisaties had als doel om duidelijk te krijgen wat er moest gebeuren en met elkaar af te stemmen wie wat doet.
Al met al wordt vooral het bieden van praktische hulp en de regie bij de cliënt laten als zeer succesvol ervaren.
Feedback van de respondenten
We hebben ons verhaal gelezen en zouden er niets aan willen veranderen. Het staat er exact zoals het is ;-).
Janne en Fokko (ouders)
Mijn verhaal is goed neergezet, leuk om te lezen
Marit (hulpverlener)
Deze casus komt uit een onderzoeksrapport, dat ik in 2013 heb geschreven in samenwerking met twee medestudenten. Het volledige onderzoeksrapport is op deze pagina te downloaden.