Luang Prabang
Het dondert, bliksemt en giet terwijl ik in ons nieuwe pittoreske hotelletje in Luang Prabang zit te schrijven. We hebben er zojuist een flinke busrit op zitten. Terwijl we op de kronkelende wegen in de bergen reden heeft het weer zich gelukkig goed gehouden. Alleen hier en daar wat mist maakte het soms spannend. We zullen nog een weekje in Luang Prabang blijven. Wat we met kerst en oud en nieuw gaan doen is nog niet bekend. Aanvankelijk was het idee om de bergen ten noorden van Luang Prabang in te trekken, maar vanwege de koudere temperatuur daar twijfelen we nog een beetje daarover.
Weer of geen weer: blij ben ik, want ik heb weer toegang tot onze blog. Ruim een week geleden heb ik een blog geschreven, maar deze kon ik toen helaas niet plaatsen. Nu we zojuist in Luang Prabang zijn aangekomen, lukt het gelukkig wel. Hierbij alsnog de laatste blog vanuit Vang Vieng.
Vang Vieng
De eenvoud van het leven… daar zijn we momenteel veel mee bezig.
De afgelopen tijd hebben we doorgebracht in een resort in het bergrijke Vang Vieng. Het is een leuk sfeertje hier. We zitten aan de rand van het stadje in een een bungalow omgeven door natuurschoon. We bevinden ons tussen de Laotianen, honden, hanen en gekko’s.
De van oorsprong Britse Neil runt het resort met zijn Laotiaanse vriendin Pan, met hulp van wat Laotiaanse hotelmedewerkers. Hun peuter van tweeënhalf loopt hier ook rond en haalt nu al kattenkwaad uit. Zo heeft hij laatst de auto van zijn ouders gestart, terwijl hij de autodeuren op slot deed. Dat belooft nog wat!
De kunst van het niks doen
Mijn vriend en ik zijn ondertussen zeer bekwaam in de kunst van het ‘niks doen’. We brengen onze dagen vooral door met schrijven, lezen, mediteren, eten, mensen ontmoeten, wandelen en fietsen. Af en toe doen we iets typisch toeristisch zoals tuben en kajakken met een tour.
Er zijn dagen dat we amper van het resort afkomen. We hebben binnen het resort de keuze om te relaxen op onze eigen veranda, in de hangmat of op de veranda aan een vijver met uitzicht op rijstvelden en bergen.
Andere dagen gaan we op ontdekkingstocht, verkennen we plekken waar weinig tot geen toeristen komen. Naast de eerder genoemde waterval, is de ‘verborgen vallei’ mijn favoriet. Deze plek was ons geadviseerd door Neil, die hier in de buurt een stuk land heeft. Het was eens zijn droom om hier een ‘happy hippie resort’ van te maken.
Verder zijn we geregeld te vinden in een restaurantje aan de Nam Song rivier, waar het eerder terughoudende personeel ons momenteel met een glimlach verwelkomt.
’s Ochtends kunnen we vanaf de veranda aan de vijver altijd genieten van een prachtige zonsopkomst. Deze vijver is ook de moeite van het observeren waard.
Onlangs hebben we een hongerige slang meerdere malen over de vijver zien kronkelen, hij was duidelijk op vissenjacht. Gelukkig hebben we deze slang nog niet in onze bungalow aangetroffen. Wel zijn we verrast door een grote roodgespikkelde gekko op de badkamermuur. Hoe onschuldig dan ook, het was wel even schrikken.
Weinig spullen
We merken dat we weinig nodig hebben om gelukkig te zijn. We genieten hier van de eenvoud van het leven. De mensen hebben hier over het algemeen weinig spullen. Kinderen, met name jongens, spelen volop buiten. De omgeving leent zich hier perfect voor grote kinderavonturen.
Natuurlijk is de eenvoud die ik zie relatief en heeft het ook een keerzijde. Het is de vraag of de Laotianen bewust kiezen voor het leven in eenvoud. Ze zijn arm. Hierbij een inkijkje in het salaris van de jonge hulpen in het resort: deze meiden verdienen slechts 70 euro per maand. Ze werken dan 13 uur per dag, dag in dag uit, 7 dagen per week.
Hoe dan ook.. momenteel sta ik volledig achter het motto “less is more”. We zijn erachter gekomen dat we de helft van de kleren die we hebben meegenomen weinig tot nooit gebruiken. Ik overweeg dan ook om wat kleren achter te laten in het Phongsavanh resort. Misschien dat de meiden die hier werken er nog wat aan hebben.. En ik ben blij dat ik wat lichter kan reizen.