In deze casus gaat het om Marieke, 41 jaar een alleenstaande moeder van twee zonen, van 13 en 16. Er zijn meerdere hulpverlenerinstanties betrokken geweest bij het gezin, met name vanwege de zorgen om haar oudste zoon. Hulpverlener Ilse is voor een langere tijd betrokken geweest, zodat zij wist dat Marieke de juiste hulp kreeg. Er is in deze casus sprake van zowel een vrijwillig als een gedwongen kader.
De belangrijkste verandering die Marieke beoogde was dat haar zoon weer gelukkig zou zijn. Zij wilde dat er de juiste hulp zou komen voor haar zoon, maar zij wilde ook zelf handvaten krijgen om te leren om met haar zoon om te gaan. Ilse beaamt dit.
In het begin was het vooral belangrijk dat Marieke met een onafhankelijk persoon kon praten, met wie zij een vertrouwensband had en dat er rust en stabiliteit in het gezin kwam.
In tweede instantie, toen er meerdere hulpverleningsinstanties betrokken waren, vond zij het van belang dat Marieke de regie terugkreeg. Om de regie terug te krijgen was samenwerking en afstemming met alle betrokkenen nodig volgens de hulpverlener.
Wat succesvol was in deze casus is dat Marieke en de hulpverlener de samenwerking allebei als prettig hebben ervaren. Marieke voelde zich gehoord en gesteund. Ook in het contact met andere hulpverleningsinstanties.
Voor de hulpverlener was het steeds zoeken naar de balans tussen het opkomen voor Marieke en het aansluiten bij en versterken van de kracht van haar.
Marieke geeft aan dat het momenteel zowel met haar oudste zoon als met haarzelf beter gaat, er zit een stijgende lijn in. Marieke is assertiever geworden en kan alles beter aan.
De hulpverlening is afgesloten toen de juiste hulpverlening in het gezin was en toen Marieke weer ging handelen en ondernemen. Hulpverlener Ilse is langer in het gezin gebleven dan ze normaal doet, want zo legt ze uit: “ik heb bij moeder vanaf het begin af aan aangegeven: Ik ga er pas uit, zodra ik weet dat je de juiste hulpverlening hebt.”
Marieke en Ilse geven daarnaast beiden verklaringen voor het succes.
Marieke vond het heel prettig dat de hulpverlener haar serieus nam, steunde, eerlijk naar haar was, durfde te confronteren en haar tips gaf. Ook prettig voor Marieke was, is dat het zorgoverleg bij haar thuis plaatsvond en dat zij de leiding had met Ilse die naast haar stond.
Ilse heeft een belangrijke rol gespeeld in het afstemmen van de taken, zo legt Marieke uit: “het was eerst niet duidelijk wie wat nou zou doen en dat zei Ilse toen ook tegen mij. Dat moet wel duidelijk zijn. Jij moet ook weten: Voor dit probleem moet je bij die zijn. Voor dat probleem kom je bij mij.”
Gedurende het proces heeft Marieke geleerd zich assertiever, rustiger en milder op te stellen in de communicatie. Hierdoor kreeg ze positieve feedback van haar omgeving en werd er bovendien beter naar haar geluisterd door hulpverleningsinstanties.
Ook is Marieke veel sterker in haar moederschap gaan staan en heeft ze meer zelfvertrouwen gekregen door vrijwilligerswerk op school. Tenslotte was er een buurvrouw die haar heel erg gesteund heeft gedurende het gehele proces. Zij was nog belangrijker voor haar, dan haar hulpverlener.
Al met al kan gezegd worden dat de successen in deze casus zijn: de prettige samenwerking tussen Marieke en Ilse waarin ook ruimte voor confrontatie was, de goede coördinatie van de hulpverlening, de overleggen die bij Marieke thuis konden plaatsvinden, de ontwikkeling in de houding van Marieke ten aanzien van hulpverleningsinstanties en de aanwezigheid van een steunende buurvrouw.
Deze successen hebben samen gezorgd dat Marieke nu meer op zichzelf vertrouwt en het leven krachtiger tegemoet treedt.
Feedback van respondenten
Ik heb het stukje gelezen en het ziet er goed uit ik kan me er helemaal in vinden en herkennen.
Marieke (moeder)
Bedankt dames. Netjes, correct, respectvol en secuur op schrift gezet.Ilse (hulpverlener)
Deze casus komt uit een onderzoeksrapport, dat ik in 2013 heb geschreven in samenwerking met twee medestudenten. Het volledige onderzoeksrapport is op deze pagina te downloaden.